Hoge Veluwe: ode aan verdwijnende geschiedenis

Ik zal het maar meteen bekennen; dit stukje gaat niet zozeer over een specifieke wandeling. Het gaat over een plek waar vele prachtige wandelingen starten. Dit blog gaat over het Parkrestaurant van het Nationaal Park de Hoge Veluwe. Dat restaurant dat een paar jaar geleden nog een begrip was onder de naam De Koperen Kop, naar een kunstwerk dat vlak bij de ingang stond. Dat restaurant gaat tegen de vlakte en dat doet mij als vaste bezoeker toch een beetje pijn.

De wandelingen

Om even in de geest van dit blog te blijven even iets over de wandelingen die hier starten. Dat zijn er wel aan aantal. In latere blogs zal ik bij deze prachtige wandelingen wat uitgebreider stilstaan. Het maakt niet zoveel uit welke je kiest, ze zijn allemaal mooi. Wat dacht je bijvoorbeeld van de rondwandeling naar het Jachtslot Sint Hubertus of het Landschappenpad waarbij je ook langs de graven van Anton en Helene Kröller-Müller komt. Zonder hen was dit park er niet geweest. En er zijn meer wandelmogelijkheden vanaf hier, maar dat lees je in komende blogs wel.

Einde van een lange geschiedenis

De gemiddelde wandelaar begint en eindigt zijn wandeling bij het Parkrestaurant. Toegegeven, er staan indrukwekkender gebouwen in het Nationaal Park De Hoge Veluwe, zoals bijvoorbeeld het eerder genoemde jachtslot Sint Hubertus. Zelfs de hoge muren van het museum dat er nooit is gekomen staan waarschijnlijk meer in het geheugen gegrift dan het Parkrestaurant. Want dat is maar een gewoon restaurant. Het was er altijd al. Sinds 1 augustus 1948 om precies te zijn toen het door koningin Wilhelmina geopend werd. Het staat er al zo lang dat het gewoon is geworden. Het is een vanzelfsprekendheid waar je geen aandacht aan besteedt. Tot nu, nu het duidelijk is dat dit eenvoudige houten gebouw voorgoed zal verdwijnen.

 

Gezellig bij het haardvuur of op het terras

Ik kwam er vaak. In de winter zaten we regelmatig vlakbij het knapperende haardvuur voor de ramen naar de koolmezen te kijken die van de netjes kwamen snoepen. In de zomer hipten mussen brutaal over het terras in de hoop wat van mijn diner te krijgen.

Het restaurant hoort gewoon bij de sfeer van de Hoge Veluwe. Zijn wat donkere inrichting doet denken aan de kamer in een jachthuis. Het eten is eenvoudig maar het vult de hongerige fietser en wandelaar. Hele generaties zijn hier hun dag begonnen of sloten hier hun uitje af. En dan heb ik het niet alleen over Nederlanders. Japanners, Duitsers, Britten, Amerikanen, ze aten hier een oer-Hollands frietje of pannenkoek na hun bezoek aan het museum of na hun wankele fietstochtje naar het jachtslot.

Het is voorbij

Vele duizenden mensen hebben in dit gebouw gezeten. Al die toeristen en natuurliefhebbers denken hopelijk met warme gevoelens terug aan hun dag op de Hoge Veluwe. De komende jaren zullen er hopelijk nog veel meer bezoekers komen. Maar zij zullen nooit dat sfeervolle Parkrestaurant bezoeken. Dat gaat verdwijnen. Ervoor in de plaats komt een groter, beter restaurant. En dat is nodig. Op drukke dagen is het huidige gebouw te klein. Maar toch: het is een stukje nostalgie dat over een paar weken alleen nog bekeken kan worden op foto’s. En dat doet mij als vaste bezoeker toch een beetje pijn!